Lieven Meert

Op donderdag 17 februari verbraken we het wereldrecord regeringsvorming en ‘versloegen’ we Irak. Uitgerekend op die dag gaf voormalig koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte een gastles aan studenten van prof. Devos van de UGent.

Tijdens dat gastcollege aan de Universiteit Gent kwam hij nog even terug op zijn voorbije periode als Koninklijk Bemiddelaar. Hij stelde er dat alle zeven partijen serieus hebben geïnvesteerd en hun best hebben gedaan om een akkoord te bereiken. Inhoudelijk is er een immense vooruitgang geboekt als we vergelijken met 2007, maar men krijgt het nu niet tot een geheel afgerond.

Daarnaast wierp hij een blik op de toekomst.
Zo is het duidelijk dat de partijen rond de tafel moeten opletten voor een te defensieve houding. Dat leidt misschien wel tot beperkte nederlagen, maar zelden tot grootse overwinningen.
De onderhandelingen kunnen vooruit geraken als er een stabiel eindpunt in zicht komt. Een Belgische Unie kan zo’n eindpunt worden.

De Belgische Unie bestaat uit vier deelstaten. Ze respecteert zowel de territorialiteit op niveau van de deelstaten als de solidariteit op niveau van de Unie. In zo’n Unie zijn er duidelijke taakstellingen op de verschillende niveaus, is er een afzonderlijke financiële verantwoordelijkheid en zijn er duidelijke regels over hoe de Unie en de deelstaten zich tot elkaar verhouden.

De kerntaken van de Belgische Unie zijn onder andere defensie, buitenlands beleid en ontwikkelingssamenwerking, migratie en asiel, en de financiering van de sociale zekerheid.

Bij de deelstaten komt het er eerst en vooral op aan de bestaande bevoegdheden zoals onderwijs, welzijn, milieu en cultuur te homogeniseren. Daarnaast komen er nieuwe bevoegdheden bij, zoals het volledige economische en werkgelegenheidsbeleid, justitie en het beheer van uitgaven in de sociale zekerheid, waarvoor de middelen objectief toewijsbaar zijn.

Een ruime samenvatting van zijn gastles vind je hier, en de presentatie zelf hier: Gastcollege_VDL.