Ninove, een ode

Sinds 2004 hebben we in Ninove een stadsdichter. Je kan er wat lacherig over doen, maar eigenlijk is dit idee van Rozemie Steyaert, toenmalig Groen!-gemeenteraadslid echt wel goed. Het brengt poëzie wat dichter bij de mensen, laat Cultuur met de grote C in contact komen met de werkelijkheid en versterkt tegelijk de band tussen de stad en haar inwoners.
Op gedichtendag 2004 werd Willie Verhegghe aangested als stadsdichter omwille van de kwaliteit van zijn verschenen werk, zijn sociaal engagement en zijn uitstraling binnen de wereld van dichters en schrijvers. Hij schreef al een 25-tal dichtbundels over en voor mentaal gehandicapten, tegen de oorlog, over de mijnramp in Marcinelle en vooral over de wielrennerij. Willie Verhegghe is zowat de belangrijkste koersdichter in ons taalgebied wat zeker niet onbelangrijk is voor de stad waar de schoonste koers ter wereld eindigt. Iemand om fier op te zijn uit een stad om fier op te zijn.

NINOVE, EEN ODE

De Dender scheurt en schuurt je middendoor
en in de vele zwartgeschubde vissen jaagt
het bloed dat door Filips van Valois met zwaard
en lans en pijl binnen je muren werd vergoten.

Maar je bleef trots en stout,een stad
die zich koestert in haar jas van oude stenen
en warmt aan het zwavelgeel uit de fabrieken
of het licht dat in gloeilampen werd gevat.

Je poorten blijven op de wereld openstaan,
je bier is honing voor de droogste keel
en één dag in het jaar schrijven renners op je asfalt
met hun zweet geschiedenis,een feest van kracht.

En als de avond valt en het duister
van de nacht je torens tart zingen monniken
in hun slapende abdijruïnes een lepradokter
naar de hoge wolken van het heldendom.

Willie Verhegghe, 2004